Η φτώχεια το νέο παγκόσμιο πρόβλημα

Σήμερα και μετά από χιλιάδες δημοσιεύσεις αφιερώματα στην φτώχεια από πολλά ιστολόγια, αποφάσισα κι εγώ να αναφερθώ σ' αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο τα εκατομμύρια των ανθρώπων που πεθαίνουν πριν γίνουν καν 5 ετών, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα, δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που επιβιώνουν χάρη στις ελεημοσύνες, δεν είναι μόνο οι άνεργοι που δε βρίσκουν δουλειά, κ.λ.π.

Είναι και οι θεωρητικά εύποροι πολίτες του δυτικού κόσμου που πνιγμένοι στα δάνεια, τους λογαριασμούς, τους φόρους, τις απαιτήσεις από τις κάρτες και το ακριβό πετρέλαιο και βενζίνη δεν μπορούν να τα βγάλουν εύκολα πέρα. Θεωρητικά 2 άνθρωποι που έχουν οικογένεια, εργάζονται και οι δυο θα έπρεπε με σχετική ευκολία να μπορούν να αποκτήσουν σπίτι, αυτοκίνητο και να ζουν άνετα. Όμως οι σύχρονες συνθήκες υποθήκευσης αυτής της όποιας περιουσίας στις τράπεζες μέσω των δανείων, η ασφυκτική πίεση των καθημερινών ρυθμών και του τρόπου ζωής, κ.λ.π. κάνουν ολοένα και περισσότερους άνθρωπους να νοιώθουν και να είναι φτωχοί. Το στρες και το άγχος της καθημερινότητας δεν αφήνει περιθώρια για πνευματική ανάπτυξη, για κοινωνική ζωή και για άλλες προσωπικές δραστηριότητες. Οι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι χωρίς παράλληλα να γίνονται καλύτεροι και σαν άνθρωποι, αφού η μεγαλύτερη καταπίεση των εργαζομένων τους, τους αποφέρει πιο μεγάλα κέρδη. Και τα χρηματιστήρια διακινούν χρήμα για ανύπαρκτη αντίστοιχη περιουσία που υποτίθεται αντιστοιχεί στις μετοχές. Και όταν καταρέουν τα εικονικά χαρτιά, αντί να προστατεύονται οι πολίτες που επένδυσαν τα όνειρά τους σε στεγαστικά δάνεια, ενισχύονται οι τράπεζες που και το ρευστό παίρνουν και τα σπίτια τους μένουν για να τα πουλήσουν αργότερα και να αποκτήσουν περισσότερα. Μοιάζει με αστείο μα δεν είναι. Σε λίγο οι τράπεζες θα κυβερνούν τους πάντες σε ένα σύστημα παγκόσμιας ολιχαρχίας και κυριαρχίας. Πρέπει να ξανασκεφτούμε τις αδιέξοδες καταστάσεις φτώχειας και να επανατοποθετηθούμε απέναντι στη ζωή. Πρέπει να εκπαιδευτούμε για να επιβιώσουμε στη ζούγκλα της σύγχρονης ζωής. Άλλωστε όπως λέει και η πάνσοφη Κινεζική παροιμία: «Εάν μου δώσεις ένα ψάρι θα φάω ένα γεύμα. Εάν με μάθεις να ψαρεύω θα τρώω μια ζωή». Η απάντηση λοιπόν βρίσκεται στην παραχώρηση τεχνογνωσίας και την εντατική εκπαίδευση στις χώρες που έχουν οικονομικά προβλήματα. Στόχος δεν είναι να επιβιώνουν σαν ζητιάνοι και να δίνουν τις πρώτες ύλες τους στον πρώτο κόσμο για ένα κομμάτι ψωμί. Στόχος είναι να μπορούν από μόνες τους να θρέφουν τον πληθυσμό τους και να του δίνουν ένα αξιόλογο επίπεδο ζωής.

Κάθε λαός, κάθε χώρα έχει να προσφέρει και να δώσει πολλά στην παγκόσμια σύγχρονη πραγματικότητα. Η Ελλάδα από παραγωγική χώρα κατάντησε φτωχή χώρα που δεν παράγει πλέον όσα της χρειάζονται και δεν μπορεί να εξάγει περισσότερα από όσα εισάγει. Μερικά στοιχεία για την φτώχεια στην Ελλάδα μπορεί να βρει κανείς εδώ. Καταστρέψαμε πολλές παραγωγικές δυνάμεις μας: Μικρομεσαίες, Γεωργία, Κατασκευές, κ.λ.π. Εισαγάγαμε πάρα πολλούς οικονομικούς μετανάστες, συντηρούμε τους ανέργους με επιδοτούμενα προγράμματα, γίναμε από τις ακριβότερες χώρες στον κόσμο για να γίνουν ακόμη πιο πλούσιοι μερικοί έξυπνοι ολιγοπώλες που αγόρασαν και όποια κρατική κερδοφόρα επιχείρηση υπήρχε. Γι αυτό απαιτείται εκπαίδευση, να μάθουμε να παράγουμε, να μάθουμε να εργαζόμαστε παραγωγικά, να μάθουμε να αντιδρούμε ως καταναλωτικό κίνημα στις κερδοσκοπικές ορέξεις μερικών, να μάθουμε να ζούμε χωρίς άγχος, να μάθουμε να ζούμε ανθρώπινα, κ.λ.π.