Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Ζωή σαν τριαντάφυλλο - Εντίθ Πιάφ



Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταχάν

Σενάριο: Ιζαμπέλ Σόμπελμαν, Ολιβιέ Νταχάν
Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Πασκάλ Γκρεγκορί, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εμανουέλ Σενιέ, Σιλβί Τεστού

Χώρα παραγωγής: Αγγλία, Γαλλία, Τσεχία

Διάρκεια: 140΄


Λίγα λόγια για την υπόθεση:

H συναρπαστική βιογραφία μιας από τις μεγαλύτερες φωνές του αιώνα μας, της Εντίθ Πιαφ: από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού, όπου μεγάλωσε και ξεκίνησε την πορεία της στο τραγούδι έως την απόλυτη αναγνώριση και την τραγική της μοίρα πολλές δεκαετίες μετά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η συγκλονιστική Μαριόν Κοτιγιάρ.


Τα πρώτα χρόνια της φτώχειας, η διαδρομή από την Μπελβίλ στη Νέα Υόρκη, η άνοδος και η δόξα, οι παθιασμένες ερωτικές σχέσεις της, όπως αυτή με τον Ζαν Κοκτό, οι μακρόχρονες και έντονες φιλίες της, όπως αυτή με την Μάρλεν Ντίτριχ, χρωματίζουν το πορτρέτο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, της Εντίθ Πιαφ που το όνομά της είναι συνώνυμο του πάθους.


Η ταινία με πολύ όμορφο τρόπο μας μιλά για μια ντίβα, για μια γυναίκα που ξύπνησε τον ερωτισμό πολλών αντρών στην εποχή της. Καταφέρνει και μας περνά την πεμπτουσία του χαρακτήρα της Πιάφ, την αμφισημία της ύπαρξής της. Το εύθραυστο πλάσμα, το σπουργιτάκι, όπως μεταφράζεται στη γλώσσα της το Πιάφ, αλλά και ο δυνατός χαρακτήρας που ξέρει να επιβιώνει στα δύσκολα. Δύο ήταν τα σημεία από τα οποία η Πιάφ κρατιόταν γερά. Ο έρωτας και η φαντασία.

Η φαντασία της έδινε δύναμη να ζήσει, πιθανόν να μυθοποιήσει την ίδια τη ζωή της, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ζούσε σε ένα όνειρο. Ο ρομαντισμός, λοιπόν, ήταν στη μεγαλύτερη δόση του στην πολύ δυνατή και πολύ αδύναμη, συγχρόνως, γυναίκα. Χωρίς την ψευδαίσθηση δεν μπορούσε να ζήσει ούτε να λειτουργήσει καλλιτεχνικά. Αυτή την ψευδαίσθηση εναγωνίως την ψάχνει στις ουσίες, για να φύγει από έναν κόσμο που ποτέ δεν την αγάπησε πραγματικά. Αυτή αγαπούσε και εξαρτιόταν από τη φαντασίωση της αγάπης του άλλου. Ο έρωτας για την Πιάφ ήταν το οξυγόνο της. Ουσιαστικά, η επιβεβαίωση ότι ζει, ότι υπάρχει. Έκανε τα πάντα για να έχει αυτό το αίσθημα μέσα της. Όταν αυτός ο έρωτας πέθανε, τότε η «δυνατή» Πιάφ κατέρρευσε.

Η προσωπική μου άποψη:
Όταν βρήκα το DVD σε μια κυριακάτικη εφημερίδα και είδα την ταινία, δεν περίμενα ότι θα με εντυπωσίαζε, ότι θα έκρυβε τόσα πολλά μυστικά, τόσες πολλές αλήθειες για τη ζωή, τόσα πνευματικά μηνύματα για την στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή. Το τελευταίο τραγούδι πάλι, ενώ το γνώριζα μόνο σαν μουσική και δε γνώριζα τι έλεγε, όταν το είδα με ελληνικούς υπότιτλους, τότε μόνο κατάλαβα ότι μιλούσε για πολύ σημαντικά ζητήματα ("Non je ne regrette rien")
. Η θέαση της ταινίας ήταν συνεχώς μια έκπληξη, μετά από μια άλλη. Το μήνυμα της αγάπης έντονο, η πνευματική στάση της Πιάφ απέναντι στη ζωή την ώρα που αρχίζει να κλείνει η αυλαία της ζωής και αναπολεί όσα έζησε (Πατέρας, Μητέρα, Περιβάλλον). Τα νοήματα είναι πολύ πνευματικά, σχεδόν προσεγγίζουν τις απόψεις που θα μπορούσε να έχει ένας μοναχός ή ένας αναζητητής για τη ζωή, για το πως να βλέπει κανείς την ύπαρξή του στη ζωή.

Σκηνή που μου άρεσε ιδιαίτερα:
Η Πιάφ κάθεται στην παραλία και πλέκει! Μια δημοσιογράφος μετά από αρκετές ερωτήσεις που έχει κάνει ρωτάει "Για ποιον πλέκεις το πλεκτό;" και εκείνη απαντά χαμογελαστή και φωτεινή "Για αυτόν που θα το φορέσει"!

Σύνδεσμος: Αναλυτικά για την ταινία (Συντελεστές, φωτογραφίες, κ.λ.π.)

Δεν υπάρχουν σχόλια: