Ζωή σαν τριαντάφυλλο - Εντίθ Πιάφ

Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Νταχάν

Σενάριο: Ιζαμπέλ Σόμπελμαν, Ολιβιέ Νταχάν
Παίζουν: Μαριόν Κοτιγιάρ, Πασκάλ Γκρεγκορί, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Εμανουέλ Σενιέ, Σιλβί Τεστού

Χώρα παραγωγής: Αγγλία, Γαλλία, Τσεχία

Διάρκεια: 140΄

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

H συναρπαστική βιογραφία μιας από τις μεγαλύτερες φωνές του αιώνα μας, της Εντίθ Πιαφ: από τις φτωχογειτονιές του Παρισιού, όπου μεγάλωσε και ξεκίνησε την πορεία της στο τραγούδι έως την απόλυτη αναγνώριση και την τραγική της μοίρα πολλές δεκαετίες μετά. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο η συγκλονιστική Μαριόν Κοτιγιάρ.

Τα πρώτα χρόνια της φτώχειας, η διαδρομή από την Μπελβίλ στη Νέα Υόρκη, η άνοδος και η δόξα, οι παθιασμένες ερωτικές σχέσεις της, όπως αυτή με τον Ζαν Κοκτό, οι μακρόχρονες και έντονες φιλίες της, όπως αυτή με την Μάρλεν Ντίτριχ, χρωματίζουν το πορτρέτο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας, της Εντίθ Πιαφ που το όνομά της είναι συνώνυμο του πάθους.

Η ταινία με πολύ όμορφο τρόπο μας μιλά για μια ντίβα, για μια γυναίκα που ξύπνησε τον ερωτισμό πολλών αντρών στην εποχή της. Καταφέρνει και μας περνά την πεμπτουσία του χαρακτήρα της Πιάφ, την αμφισημία της ύπαρξής της. Το εύθραυστο πλάσμα, το σπουργιτάκι, όπως μεταφράζεται στη γλώσσα της το Πιάφ, αλλά και ο δυνατός χαρακτήρας που ξέρει να επιβιώνει στα δύσκολα. Δύο ήταν τα σημεία από τα οποία η Πιάφ κρατιόταν γερά. Ο έρωτας και η φαντασία.

Η φαντασία της έδινε δύναμη να ζήσει, πιθανόν να μυθοποιήσει την ίδια τη ζωή της, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ζούσε σε ένα όνειρο. Ο ρομαντισμός, λοιπόν, ήταν στη μεγαλύτερη δόση του στην πολύ δυνατή και πολύ αδύναμη, συγχρόνως, γυναίκα. Χωρίς την ψευδαίσθηση δεν μπορούσε να ζήσει ούτε να λειτουργήσει καλλιτεχνικά. Αυτή την ψευδαίσθηση εναγωνίως την ψάχνει στις ουσίες, για να φύγει από έναν κόσμο που ποτέ δεν την αγάπησε πραγματικά. Αυτή αγαπούσε και εξαρτιόταν από τη φαντασίωση της αγάπης του άλλου. Ο έρωτας για την Πιάφ ήταν το οξυγόνο της. Ουσιαστικά, η επιβεβαίωση ότι ζει, ότι υπάρχει. Έκανε τα πάντα για να έχει αυτό το αίσθημα μέσα της. Όταν αυτός ο έρωτας πέθανε, τότε η «δυνατή» Πιάφ κατέρρευσε.

Η προσωπική μου άποψη:
Όταν βρήκα το DVD σε μια κυριακάτικη εφημερίδα και είδα την ταινία, δεν περίμενα ότι θα με εντυπωσίαζε, ότι θα έκρυβε τόσα πολλά μυστικά, τόσες πολλές αλήθειες για τη ζωή, τόσα πνευματικά μηνύματα για την στάση του ανθρώπου απέναντι στη ζωή. Το τελευταίο τραγούδι πάλι, ενώ το γνώριζα μόνο σαν μουσική και δε γνώριζα τι έλεγε, όταν το είδα με ελληνικούς υπότιτλους, τότε μόνο κατάλαβα ότι μιλούσε για πολύ σημαντικά ζητήματα ("Non je ne regrette rien"). Η θέαση της ταινίας ήταν συνεχώς μια έκπληξη, μετά από μια άλλη. Το μήνυμα της αγάπης έντονο, η πνευματική στάση της Πιάφ απέναντι στη ζωή την ώρα που αρχίζει να κλείνει η αυλαία της ζωής και αναπολεί όσα έζησε (Πατέρας, Μητέρα, Περιβάλλον). Τα νοήματα είναι πολύ πνευματικά, σχεδόν προσεγγίζουν τις απόψεις που θα μπορούσε να έχει ένας μοναχός ή ένας αναζητητής για τη ζωή, για το πως να βλέπει κανείς την ύπαρξή του στη ζωή.

Σκηνή που μου άρεσε ιδιαίτερα:
Η Πιάφ κάθεται στην παραλία και πλέκει! Μια δημοσιογράφος μετά από αρκετές ερωτήσεις που έχει κάνει ρωτάει "Για ποιον πλέκεις το πλεκτό;" και εκείνη απαντά χαμογελαστή και φωτεινή "Για αυτόν που θα το φορέσει"!

Σύνδεσμος: Αναλυτικά για την ταινία (Συντελεστές, φωτογραφίες, κ.λ.π.)

Το τρενάκι της Καρατζόβας (Κοσμάς Τσίναλης)

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ " ΝΤΕΚΟΒΙΛ'' ΚΑΙ ΔΥΟ ΣΠΑΝΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Το τρενάκι της Καρατζόβας ή ΝΤΕΚΟΒΙΛ, άρχισε να κατασκευάζεται το Σεπτέμβριο του 1916, μετά από απόφαση του Γαλλικού Αρχηγείου της Ανατολής και με εργασίες των Σέρβων στρατιωτών.

Ξεκινούσε από τη Σκύδρα, έφτανε στο χωριό μας και από εδώ διακλαδιζόταν, μία γραμμή προς Πολυκάρπη - Μεγαπλάτανο - Όρμα και μία προς Ξιφιανή - Αριδαία. Έργο του ήταν να μεταφέρει στρατιώτες και πολεμοφόδια των γαλλοσερβικών στρατευμάτων στο μέτωπο της οροσειράς του Βόρα (Καϊμακτσαλάν) όπου έφτασαν τα γερμανοβουλγαρικά στρατεύματα το Δεκέμβριο του 1915 (Α` Παγκόσμιος Πόλεμος).

Η επίθεση εναντίον των εχθρικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Σεπτέμβριο του 1918. Οι σύμμαχοι με τη λήξη του πολέμου εγκατέλειψαν τη γραμμή αυτή, την οποία πήρε το ελληνικό δημόσιο για τη μεταφορά επιβατών και εμπορευμάτων.

Το 1923 αναθέτει την εκμετάλλευσή της στην εταιρεία « Τοπικοί Σιδηρόδρομοι Μακεδονίας» του μεγαλοεπιχειρηματία Επαμεινώνδα Π. Χαριλάου. Το 1929 η Α.Ε. «Τοπικοί Σιδηρόδρομοι» κήρυξε λοκ-άουτ, οπότε η εκμετάλλευση της γραμμής περνάει το 1932 στους Σιδηρόδρομους του ελληνικού κράτους και το 1936 διακόπηκε η λειτουργία της, διότι κρίθηκε ασύμφορη οικονομικά.

Σήμερα το τρενάκι της Καρατζόβας είναι μια ανάμνηση των μεγαλυτέρων που το έζησαν. Μοναδικό δείγμα από τη γραμμή αυτή μένει το κτίριο του σταθμού εγκαταλειμμένο.

ΤΣΙΝΑΛΗΣ ΚΟΣΜΑΣ

Σημείωση: Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τον φίλο και συγχωριανό μου Κοσμά Τσίναλη (Δάσκαλος) για την παραχώρηση του κειμένου και των φωτογραφιών αυτής της καταχώρησης. Σε παλιότερη δημοσίευσή για το χωριό μου (http://imerografos.blogspot.com/2008/08/blog-post_06.html) είχα αναφερθεί στο τραίνο της Καρατζόβας, για το οποίο δεν είχα φωτογραφικό και ιστορικό υλικό. Πολλοί φίλοι ζήτησαν να δουν και φωτογραφικό υλικό. Σήμερα μπορούν να ενημερωθούν σχετικά και πιο ολοκληρωμένα, χάρις στην προσφορά του υλικού που είχε ο Κοσμάς στη διάθεσή του. Όσοι έχουν λογαριασμό στο Facebook μπορούν να δουν το σχετικό υλικό και από το προφίλ του Κοσμά.

Φωτογραφικό Υλικό:
ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ του 1918 ( 2-Μαρτίου 1918), σταλμένη από Γάλλο στρατιώτη που υπηρετούσε στο μέτωπο της οροσειράς του Βόρα κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου πολέμου στη φίλη του στη Γαλλία.Αν παρατηρήσετε καλά τη λεζάντα κάτω από τη φωτογραφία γράφει στα γαλλικά: "Μακεδονία. Το ντεκοβίλ ανεφοδιάζει το μέτωπο των Σέρβων και των Γάλλων''. Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη στον κάμπο της Αψάλου.

Απόκομμα εισιτηρίου το "ΝΤΕΚΟΒΙΛ" που βρέθηκε σε σχισμή του κτηρίου κατά τη διάρκεια των εργασιών αναπαλαίωσής του. Το εισιτήριο αυτό μου το παρέδωσε φίλος από την Πολυκάρπη που εργαζόταν στην αναπαλαίωση και το βρήκε. Ο αριθμός "0318" ίσως είναι ο κωδικός του τρένου ή του εισιτηρίου και από κάτω με κεφαλαία γράφει "ΗΜΙΣΥ", δηλαδή "μισό".

Το κτήριο όπως είναι σήμερα μετά την αναπαλαίωσή του που έγινε με πρωτοβουλία της Δημοτικής Αρχής του δήμου Αριδαίας και προσωπικά του τότε αντιδημάρχου κ. Παπακωνσταντίνου Δημητρίου. Σήμερα στο κτήριο αυτό στεγάζεται ο Μορφωτικός Σύλλογος του χωριού μας.

Φωτογραφία του 1930. Το τρενάκι στη γέφυρα της Υδραίας.
Η φωτογραφία αυτή είναι από τις λιγοστές που υπάρχουν και μαρτυρούν την ιστορία του ΝΤΕΚΟΒΙΛ.

Ο σκοτεινός κύριος του Βέρτεκοπ (Σκύδρα) που κατάγεται από την Άψαλο!

Συγγραφέας: Ιερώνυμος Πολλάτος
Θέμα: Ελληνική πεζογραφία
Εκδότης: Το Ροδακιό
Σελίδες: 180
Ημ. Έκδοσης: 08/07/2009

Λίγα λόγια για το περιεχόμενο: Ποιον περίμενε ο κόντες Διονύσιος Σολωμός στη Ζάκυνθο των σεισμών του 1953; Τι σχέση έχει μ ένα μυστηριώδη ποδηλάτη; Πώς μια κλεμμένη σελίδα μπορεί να αναστατώσει την ήσυχη ζωή μιας κωμόπολης; Μπορεί ένας άνθρωπος στον καιρό μας να εμπιστεύεται τα ξωτικά;

"Ο σκοτεινός κύριος του Βέρτεκοπ" είναι μια πορεία ζωής που εξελίσσεται σε τέσσερις διαφορετικές εποχές. Στα συντρίμμια της Ζακύνθου, ο Στάθης, φοιτητής ακόμα (κατάγεται από την Άψαλο), συναντιέται με το έργο του Μεγάλου Ποιητή, που θα σημαδέψει την υπόλοιπη ζωή του. Στην ιλαροτραγική ατμόσφαιρα της Επταετίας, καθηγητής φιλολογίας πια, "ανακοινώνει" με τον πιο περίεργο και συνάμα επικίνδυνο τρόπο το περιεχόμενο της κλεμμένης σελίδας. Στα χρόνια της σοσιαλιστικής αλλαγής θα αποπειραθεί, γράφοντας στο γιο του, να μιλήσει για τα ανείπωτα. Μετά τη "χρυσή" Ολυμπιάδα, ο γιος του ανήμπορου πλέον Στάθη διερευνά τη σκοτεινή πλευρά του πατέρα.

Πατέρας και γιος θα βρεθούν αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον, όπως και η Ελλάδα που φεύγει είναι αντιμέτωπη μ εκείνη που ήρθε, εκείνη που ολοένα έρχεται καταπάνω μας. Το βιβλίο ξεκινά με στίχους του Σολωμού και τελειώνει μ ένα τραγουδάκι της Άννας Βίσση. Η διαδρομή - περνώντας από Ζάκυνθο, Μακεδονία, Αθήνα - γίνεται αναδρομή στα πενήντα χρόνια της ενηλικίωσης μιας χώρας, αλλά και ψυχογράφημα ενός σιωπηλού άντρα και πατέρα.

Τα σχόλια μου: Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο μυθιστόρημα που συνδέει 3 διαφορετικές εποχές (του 50, του 70 και της σύγχρονης εποχής) με το έργο του Σολωμού και τις ιδιαιτερότητες της κάθε εποχής. Για εμένα είναι πολύ τιμητικό που ο Συγγραφέας διάλεξε για τόπο καταγωγής του κεντρικού ήρωα (του Στάθη) την Άψαλο, δηλαδή το χωριό μου. Παρόλο που ο Συγγραφέας δεν έχει βιώματα και εικόνες από την περιοχή μου, ταξιδεύει θαυμάσια με τη φαντασία του, περιγράφοντας συναισθήματα και εικόνες του αγροτικού πληθυσμού της περιοχής. Το ροδάκινο γίνεται ωραία πηγή έμπνευσης για ονόματα ηρώων του μυθιστορήματος όπως Ροδίφτσης, Ροδούλα, Ροδόπη. Διαβάστε και τις διάφορες κριτικές που έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο και στον Τύπο. Το βιβλίο είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με συνεχή πλοκή που από αφηγηματική μορφή με παραθέσεις ιστορικών στοιχείων για το 50 πηδάει σε μια σατυρικής διάθεσης αφήγηση για το 70 και στο τέλος της ζωής του κεντρικού ήρωα, γνωρίζουμε το σύγχρονο γιο του, στο αστικό περιβάλλον της Αθήνας. Εδώ αναδεικνύονται οι διαφορές με την εποχή που πέρασε, οι ανθρώπινοι προβληματισμοί και τα διλήμματα.

Το βιβλίο αυτό το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μπορείτε να το αγοράσετε κι από διαδικτυακά βιβλιοπωλεία όπως η Πρωτοπορία (http://www.protoporia.gr/product_info.php/products_id/320064).

Παρουσίαση του βιβλίου στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου: http://www.biblionet.gr/main.asp?page=showbook&bookid=144673